بیمارانی که طرحواره هایشان در این حوزه قرار دارد نمی توانند دلبستگی های ایمن و رضایت بخشی با دیگران برقرار کنند. چنین افرادی معتقدند که نیاز آن ها به ثبات، امنیت ، محبت ، عشق و تعلق خاطر برآورده نخواهد شد. خانواده های اصلی آن ها معمولا بی ثبات ( رهاشدگی/بی ثباتی) ، بد رفتار (بی اعتمادی/ بدرفتاری) ، سرد و بی عاطفه ( محرومیت هیجانی) ، طرد کننده (نقص، شرم) یا منزوی (انزوای اجتماعی/ بیگانگی) هستند. بیمارانی که طرحواره هایشان در حوزه ی بریدگی و طرد قرار می گیرد، (مخصوصا چهار طرحواره ی اول) ، اغلب بیشترین آسیب را می بینند. بسیاری از ان ها، دوران کودکی تکان دهنده ای داشته اند و در بزرگسالی تمایل دارند به گونه ای نسنجیده و شتاب زده از یک رابطه ی خود- آسیب رسان به رابطه ای دیگر پناه ببرند یا از برقراری روابط بین فردی نزدیک اجتناب کنند. رابطه ی درمانی، اغلب محور اصلی درمان این گروه از بیماران قرار می گیرد.
بیمارانی که دارای طرحواره ی رهاشدگی/بی ثباتی هستند، اعتقاد دارند روابطشان با افراد مهم زندگی، ثباتی ندارد. بیمارانی که این طرحواره را دارند، احساس می کنند افراد مهم زندگی شان در کنار آن ها نمی مانند. زیرا از نظر هیجانی، غیر قابل پیش بینی اند، فقط چند صباحی به طور موقت در کنار آن ها حضور دارند و می میرند یا بیمار را به حال خود رها می کنند.
بیمارانی که طرحواره ی بی اعتمادی/ بدرفتاری دارند، بر این باورند که دیگران با کوچک ترین فرصت از آن ها سو استفاده می کنند . به عنوان مثال، به آن ها آسیب می زنند، تحقیرشان می کنند، دروغ می گویند، بد رفتاری می کنند، فریب می دهند یا آن ها را دست می اندازند.
بیمارانی که طرحواره ی محرومیت هیجانی دارند، انتظار ندارند تمایل آن ها برای برقراری رابطه ی هیجانی با دیگران به طور کافی ارضا شود.
سه نوع محرومیت هیجانی داریم:
محرومیت از محبت : فقدان عاطفه یا توجه
محرومیت از همدلی : به حرف دل فرد گوش ندادن و درک نشدن
محرومیت از حمایت : راهنمایی نشدن از سوی دیگران
بیمارانی که طرحواره ی نقص/ شرم دارند، احساس می کنند افرادی ناقص، بد، حقیر یا بی ارزش اند و اگر خود را در معرض نگاه دیگران قرار دهند، بدون شک طرد می شوند.
این طرحواره معمولا با احساس شرم نسبت به نقایص ادراک شده همراه است. این نقص ها و کمبود ها ممکن است شخصی ( مثل خودخواهی، تکانه های پرخاشگرانه، تمایلات جنسی غیر قابل قبول) یا عمومی ( مثل ظاهر غیر جذاب ، نا برازندگی اجتماعی) باشند.
بیمارانی که طرحواره ی انزوای اجتماعی/ بیگانگی دارند، احساس می کنند با دیگران متفاوتند و وصله ی ناجور اجتماع هستند. در واقع این طرحواره حس متفاوت بودن فرد یا عدم تناسب با اجتماع را در بر می گیرد. معمولا بیماران مبتلا به این طرحواره، به هیچ گروه یا جامعه ای، احساس تعلق خاطر نمی کنند.
